Τα κληρονομήματα τους: Ο κούκος

 ( ε ναι λοιπόν! Ο δικός μου... κούκος λαλεί τα άστρα...)

Η ώρα θα είναι παραλίγο πρωτύτερα
Ή πολύ αργά!

Ίσως να μην είμαι παρά ένα ρολόι με τον κούκο.

Κάθε φορά που η ώρα είναι ακριβώς ανοίγει η πόρτα και ο κούκος κάνει τη δουλειά του, μετράει και αναγγέλλει.

Το δωμάτιο μπορεί να είναι γεμάτο με κόσμο που να τους νοιάζει, να μην τους νοιάζει ή και να τους ενοχλεί ο θόρυβος, εγώ και η φασαρία που κάνω.

Μπορεί να είναι ένας μόνο και να είναι εκεί επειδή περιμένει τον επόμενο τόνο.

Ίσως και να θέλει να αρπάξει τον κούκο και να τον πνίξει, να με απελευθερώσει από το μέτρημα.

Συνήθως όμως δεν είναι κανένας.

Το δωμάτιο είναι έρημο, ο κούκος είναι και δεν είναι, βγαίνει και δεν βγαίνει, μετράει και δεν μετράει, το ρολόι σταμάτησε ή δουλεύει, κανείς δεν είναι εκεί για να πει, για να ξέρει, για να με ρωτήσει.

Ενδέχεται δε, να μην υπάρχω εγώ αν κάποιος μπορέσει να μάθει τι γίνεται με το μέτρημα, την ώρα ακριβώς, το πορτάκι του ρολογιού..

Τελικά, ίσως ο χρόνος με αποδομεί και να με ακυρώνει, ίσως με μετατρέπει σε μονάδα μέτρησής του που είναι όπως ξέρω το θάρρος.

Το θάρρος των άλλων.

Ο χρόνος τους, οι χρόνοι μου.

Οι μέρες περνάνε ψηφιακά και στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι αυτήν που θα κλείσω την πόρτα και θα σπάσω το παράθυρο.

Ναι, ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των παρανοϊκών που πιστεύουν ότι οι άλλοι σχεδιάζουν να τους αγαπήσουν, συνωμοτούν για να τους κάνουν ευτυχισμένους.

Ως τον επόμενο τόνο που η ώρα θα είναι πολύ αργά για να βγω αλώβητη.