Το τελευταίο αντίο ενός ποιητή που για κακή του τύχη ήξερε κολύμπι...

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.

Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι.

Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.

Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

Κ.Γ.Κ.

[Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.



Ο Ν.Ξυλούρης ερμηνεύειτο μελοποιημένο ποίημα Είσαι ψυχή μου,του Κ.Καρυωτάκη με μουσική Λ.θΑΝΟΥ στον δίσκο ΣΑΛΠΙΣΜΑ

Eίσαι ψυχή μου... η κόρη που τη σβήνει ολοένα,
κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς τα περασμένα
κι έτσι θα απομείνει...
Κατάμονη σε μι'ακρη όπως εκείνοι σε παρατούν
ο κόσμος ο καιρός..
'Ενας ακόμη θά'σουνα νεκρός
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη...

Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα είναι δικό του:

Total Absence of Light

I' m the cries
The cries of all the weak
I'm the lies
The lies that feed you (for) years
I'm the dreams
The dreams that fade as time pass
I'm the drug
The drug that fondles your grief
I'm the hope
The hope that never lived
I'm the storm
The storm you fear to deal with
In your minds
The death of sanity
In your lives
The misery always reigns
In your eyes
The total absence of light
Death is
My reason to exist
Time is
My worst of (all) enemies
Life is
My doom for (the) years to come
The cries of all the weak
The lies that feed you (for) years
The dreams that fade as time pass
The drug that fondles your grief
The hope that never lived
The storm you fear to deal with
The death of sanity
The misery which reigns
The total absence of light
"We are like certain senses scattered wide
That have no hope of ever reuniting
All nature in our nerves falls in confusion
We ache in both our body and recollection
All things reject us, and all poetry
Fills us with envy as our last asylum"


Poetry by Kostas Kariotakis
translation by Kimon Friar