Η internetική παππουδερί.

Και να που έφτασες και πέρασες αισίως τα πενήντα… Κοιτάς ολόγυρα και βλέπεις τους κόπους μιας ζωής να έχουν πάρει σάρκα και οστά… Βολεμένος σε μια καλούτσικη δουλίτσα με έναν καλούτσικο μισθουλάκο μετράς τις μέρες με τα εναπομείναντα ένσημα για τη συνταξιοδότηση. Τα μαλλιά γκρίζαραν και αραίωσαν, το κορμί πλαδάρεψε και η κοιλιά εγκαταστάθηκε μόνιμα..Τα παιδιά μεγάλωσαν και βαδίζουν πλέον το δικό τους μονοπάτι… Έχουν τους έρωτες τους, τις σπουδές τους ή τις δουλειές τους..Η ζωή τους ξέφυγε πια από τα χέρια σου.. Το σπίτι- ο μεγάλος νταλκάς του Έλληνα για τη στέγη πάνω από το κεφάλι του- φτιάχτηκε και όλα τα χεις να δουλεύουν ρολόι… Βγαίνεις με τους φίλους σου που και που στην ταβέρνα, ασχολείσαι με ένα καθωσπρέπει χόμπι και μια φορά τη βδομάδα μπανιαρίζεσαι, κλείνεις τα μάτια και εκτονώνεις τη λίμπιντο σου σε κάτι που μοιάζει με γυναίκα… Κοιτάς τη ζωή σου μέσα από τα μάτια των άλλων και την βρίσκεις ήσυχη, γαλήνια και πολύ καθωσπρέπει… Μια ακόμη χρυσή μετριότητα στην μπάνκα της Ελληνικής κοινωνίας μας! Ζήτω το Έθνος!
Όταν όμως κοιτάς αυτό που λες ζωή με τα δικά σου μάτια σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι και ένας κόμπος σου κλίνει το λαιμό…. Πότε ήταν που γέλασες τελευταία φορά με την καρδιά σου και έζησες τη στιγμή; Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που ένοιωσες να πετάς ψηλά; Η τελευταία φορά που ονειρεύτηκες για το αύριο, που ένοιωσες πόθο αληθινό και πάθος και ούρλιαξες «είμαι ζωντανός! ΖΩ!!!». Πότε ήταν που άγγιξες και αγγίχθηκες με αγάπη; Πότε ήταν που μίλησες με λόγια έρωτα και λόγια έρωτα ειπώθηκαν σε σένα; Πότε ήταν που γαληνεμένος κοιμήθηκες σε μια ζεστή αγκαλιά; Ποιος θυμάται πια ε; Σα να πέρασε μια ολόκληρη ζωή….
Τα βράδια είναι ο χειρότερος εχθρός σου πια… Η μοναξιά τους, ίδια με τη μοναξιά της ψυχής σου… Ξέρεις… Ξέρεις πως έγινες πια ένα με τη μιζέρια που κάποτε κορόιδευες… ξέρεις πως είσαι αδύναμος να ξεφύγεις από αυτήν. Έσκυψες πλέον το κεφάλι και γονάτισες. Στην πραγματική ζωή η επανάσταση πληρώνεται με αίμα και συ φοβάσαι και λιποθυμάς και μόνο στη ιδέα του… Ποιος ξεβολεύεται τώρα..ποιος απαιτεί..ποιος παλεύει; Όχι πάντως εσύ. Δεν είναι για σένα τα δύσκολα.
Κι έτσι πατάς το κουμπί, ανοίγεις τον υπολογιστή και χάνεσαι από τον πραγματικό κόσμο. Μπαίνεις σε έναν κόσμο όπου γίνεσαι ότι θα ήθελες να είσαι και ζεις ότι δεν μπόρεσες να ζήσεις: το έρωτα… Φτιάχνεις φευγάτα προφίλ σε σαιτ γνωριμιών που κρύβεις την ηλικία σου, τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου… Όταν τσιμπήσει το..θύμα θα τα παρουσιάσεις κατά πως θες εσύ….. Βάζεις εκεί μέσα τον καλύτερο εαυτό σου… Αν αυτό που έχεις για εαυτό έχει κάτι καλό… Μια μάσκα φτιάχνεις στην ουσία… Έναν κράχτη με τραγουδάκια αγάπης γιατί τα κοριτσάκια χαίρονται να τους τραγουδούν για αγάπες και έρωτες, με κείμενα clopy paste γιατί που χρόνος και ψυχή να γράψεις κάτι δικό σου, με λίγη διανόηση για να δείξεις ότι διάβασες και πέντε βιβλία, με πολύ σαβούρα από το σύγχρονο lifestyle για να μη δείξεις ότι δεν ξέρεις κι από γκλάμουρ-πανάθεμα τη ράτσα μας..ήθελα να ξερα, στα χωριά μας, τρώγαμε σούσι και οδηγούσαμε Ferrari cabriole;- δίνεις και έναν τόνο πολιτικοκοινωνικής προοδευτικότητας στο όλο κατασκεύασμα γιατί ο προοδευτικός πάντα πουλάει και όμορφα και ωραία κάθεσαι και αλιεύεις τα ψάρια σου.

Μιλάς για αγάπη, για έρωτα και παραμυθιάζεις ότι παραμυθιάζεται. Που και που αφήνεις τον εαυτό σου να τα πιστέψει κιόλας. Και νοιώθεις να ζεις ξανά μέσα από αυτό το αλισβερίσι. Ανακαλύπτεις το αρσενικό μέσα σου και δοκιμάζεις να ξαναζήσεις τις χαρές του έρωτα. Με το μυαλό σου ερεθίζεις και ερεθίζεσαι, γεύεσαι την ηδονή και κλείνοντας τον υπολογιστή δοξάζεις το θεό που δε γέρασες και η απόδειξη είναι πασιφανής. Μόνο που για το ξεχαρμιάνασμα δεν φρόντισε ο θεός κατά το πρέπει.. Στο κρεβάτι δε σε περιμένει το ζωντανό άβαταρ της δίμετρης θεάς που σου πήρε τα μυαλά αλλά η χοντρή με το πεσμένο βυζί και την ανάσα να βρωμάει σκόρδο. Δεν θυμάται ούτε αυτή πότε σου είπε πως σε αγαπάει και πότε σε χάιδεψε τρυφερά για τελευταία φορά. Θυμάται μοναχά πως που και που πρέπει να ανοίγει τα πόδια, να προσποιείται και κανα δυό οργασμούς και ήσυχη πως έκανε το καθήκον της να αποκοιμιέται σε ύπνο δικαίου. Άντε μεγάλε, πάρε βαθιά ανάσα, κλείσε μάτια και μύτη και όρμα. Είναι και δικό σου καθήκον να την κρατάς ταϊσμένη και ήσυχη( είναι να απορείς τελικά ποιος βιάζει ποιον). Αλλοίμονο σου αν σε πάρει μυρωδιά τι κάνεις κρυφά της. Θα σε πετάξει έξω από τη ζωή της! Θα βρεθείς στους δρόμους χωρίς σπίτι, κοινωνικό προφίλ οικογενειάρχη και με όλους τους φίλους και τους συγγενείς να σε κράζουν και να σε λιθοβολούν(το «αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω το κρατάνε για την πάρτη τους φυσικά). Το να πεις την αλήθεια και να υπερασπιστείς τη ζωή και την αγάπη σου, ούτε λόγος φυσικά. Αυτά δεν υφίστανται. Ούτε η ζωή αλλά και ούτε και η αγάπη σου. Κι αν σου περάσει ποτέ μια τέτοια σκέψη από το μυαλό απλά πνίξε την. Δεν έχεις ούτε τα κότσια ούτε τον αντρισμό να την πραγματοποιήσεις. Αυτά τα πράγματα θέλουν άλλου είδους άντρες. Άλλου είδους ανθρώπους. Βρες δέκα ωραίες δικαιολογίες και κάτσε στ αυγά σου.
Κανείς δε θα σε παρεξηγήσει. Όλοι το ίδιο κάνουν στο κάτω κάτω. Εξαπατούν και προδίδουν για να μπορέσουν να επιζήσουν. Και μη σε πιάσουν τα συναισθηματικά σου και νοιαστείς για τα..θύματα σου. Οι περισσότερες το ίδιο παιχνίδι με σένα παίζουν και ξέρουν από την αρχή τους κανόνες. Οι άλλες ας πρόσεχαν. Για να μην πω ότι θα πρέπει και να σε μακαρίζουν κι από πάνω . Αποκομίζουν εμπειρίες ζωής που αλλιώς πως θα τις γνώριζαν; Εμ αν δεν προδωθείς και δεν πονέσεις άνθρωπος γίνεσαι; Το καλό κάρμα θέλει φρέσκο αίμα για να φτιαχτεί. Και το κακό το ίδιο, αλλά αυτή δεν είναι μια επί του παρόντος κουβέντα.
Χάιντε τώρα να βρείς την καλή σου, να σε υψώσει με πάσα δυνατό τρόπο το ηθικό και το ανήθικο γιατί η χοντρή κάτι ψυλλιάστηκε και θέλει να της αποδείξεις εμπράκτως την υποταγή σου .


Καληνύχτα από εμένα και όνειρα ζοφερά.