Άιντε, καρδιά, αρματώνου! Τί ξαργούμε το φοβερό, μοιρογραμμένο κρίμα να το πράξουμε; Εμπρός, δόλιο μου χέρι πάρε το ξίφος, πάρε το! Πορεύου για το ξεκίνημα θλιμένης ζήσης, και μη δειλιάζεις, μη θυμάσαι αν είναι τα τέκνα αυτά χιλιάκριβα περίσσια, και πώς τα γέννησες εσύ· την ώρα ετούτη καν, τους γιους σου ξέχασε τους, κ' ύστερα θρήνα! Τί, κι αν τους σκοτώσεις, αγαπημένοι σου είταν απ' τη φύση— κ' εγώ θάν είμαι μιά δυστυχισμένη!

Deathly Seduction

Deathly Seduction

Άγγελοι χάραξαν δρόμο για την αγκαλιά σου, νεράιδες άκουσαν το κάλεσμα σου, αστέρια ερωτεύτηκαν με τ' άγγιγμα σου, μάγισσες υποσχέθηκαν να με φέρουν κοντά σου...

Καληνύχτα...


«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Όχι, δε θαρθω. Καληνύχτα. εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί επιτέλους, πρέπει να βγω από αυτό το τσακισμένο σπίτι. Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, -όχι, όχι το φεγγάρι - την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου, την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις ώχτρες μας, με τις φιλοδοξίες, την άγνοιά μας και τη γερατειά μας,-να ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας, να μην ακούω πια τα βήματά σου μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Η internetική παππουδερί.


Και να που έφτασες και πέρασες αισίως τα πενήντα… Κοιτάς ολόγυρα και βλέπεις τους κόπους μιας ζωής να έχουν πάρει σάρκα και οστά… Βολεμένος σε μια καλούτσικη δουλίτσα με έναν καλούτσικο μισθουλάκο μετράς τις μέρες με τα εναπομείναντα ένσημα για τη συνταξιοδότηση. Τα μαλλιά γκρίζαραν και αραίωσαν, το κορμί πλαδάρεψε και η κοιλιά εγκαταστάθηκε μόνιμα..Τα παιδιά μεγάλωσαν και βαδίζουν πλέον το δικό τους μονοπάτι… Έχουν τους έρωτες τους, τις σπουδές τους ή τις δουλειές τους..Η ζωή τους ξέφυγε πια από τα χέρια σου.. Το σπίτι- ο μεγάλος νταλκάς του Έλληνα για τη στέγη πάνω από το κεφάλι του- φτιάχτηκε και όλα τα χεις να δουλεύουν ρολόι… Βγαίνεις με τους φίλους σου που και που στην ταβέρνα, ασχολείσαι με ένα καθωσπρέπει χόμπι και μια φορά τη βδομάδα μπανιαρίζεσαι, κλείνεις τα μάτια και εκτονώνεις τη λίμπιντο σου σε κάτι που μοιάζει με γυναίκα… Κοιτάς τη ζωή σου μέσα από τα μάτια των άλλων και την βρίσκεις ήσυχη, γαλήνια και πολύ καθωσπρέπει… Μια ακόμη χρυσή μετριότητα στην μπάνκα της Ελληνικής κοινωνίας μας! Ζήτω το Έθνος!
Όταν όμως κοιτάς αυτό που λες ζωή με τα δικά σου μάτια σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι και ένας κόμπος σου κλίνει το λαιμό…. Πότε ήταν που γέλασες τελευταία φορά με την καρδιά σου και έζησες τη στιγμή; Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που ένοιωσες να πετάς ψηλά; Η τελευταία φορά που ονειρεύτηκες για το αύριο, που ένοιωσες πόθο αληθινό και πάθος και ούρλιαξες «είμαι ζωντανός! ΖΩ!!!». Πότε ήταν που άγγιξες και αγγίχθηκες με αγάπη; Πότε ήταν που μίλησες με λόγια έρωτα και λόγια έρωτα ειπώθηκαν σε σένα; Πότε ήταν που γαληνεμένος κοιμήθηκες σε μια ζεστή αγκαλιά; Ποιος θυμάται πια ε; Σα να πέρασε μια ολόκληρη ζωή….
Τα βράδια είναι ο χειρότερος εχθρός σου πια… Η μοναξιά τους, ίδια με τη μοναξιά της ψυχής σου… Ξέρεις… Ξέρεις πως έγινες πια ένα με τη μιζέρια που κάποτε κορόιδευες… ξέρεις πως είσαι αδύναμος να ξεφύγεις από αυτήν. Έσκυψες πλέον το κεφάλι και γονάτισες. Στην πραγματική ζωή η επανάσταση πληρώνεται με αίμα και συ φοβάσαι και λιποθυμάς και μόνο στη ιδέα του… Ποιος ξεβολεύεται τώρα..ποιος απαιτεί..ποιος παλεύει; Όχι πάντως εσύ. Δεν είναι για σένα τα δύσκολα.
Κι έτσι πατάς το κουμπί, ανοίγεις τον υπολογιστή και χάνεσαι από τον πραγματικό κόσμο. Μπαίνεις σε έναν κόσμο όπου γίνεσαι ότι θα ήθελες να είσαι και ζεις ότι δεν μπόρεσες να ζήσεις: το έρωτα… Φτιάχνεις φευγάτα προφίλ σε σαιτ γνωριμιών που κρύβεις την ηλικία σου, τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου… Όταν τσιμπήσει το..θύμα θα τα παρουσιάσεις κατά πως θες εσύ….. Βάζεις εκεί μέσα τον καλύτερο εαυτό σου… Αν αυτό που έχεις για εαυτό έχει κάτι καλό… Μια μάσκα φτιάχνεις στην ουσία… Έναν κράχτη με τραγουδάκια αγάπης γιατί τα κοριτσάκια χαίρονται να τους τραγουδούν για αγάπες και έρωτες, με κείμενα clopy paste γιατί που χρόνος και ψυχή να γράψεις κάτι δικό σου, με λίγη διανόηση για να δείξεις ότι διάβασες και πέντε βιβλία, με πολύ σαβούρα από το σύγχρονο lifestyle για να μη δείξεις ότι δεν ξέρεις κι από γκλάμουρ-πανάθεμα τη ράτσα μας..ήθελα να ξερα, στα χωριά μας, τρώγαμε σούσι και οδηγούσαμε Ferrari cabriole;- δίνεις και έναν τόνο πολιτικοκοινωνικής προοδευτικότητας στο όλο κατασκεύασμα γιατί ο προοδευτικός πάντα πουλάει και όμορφα και ωραία κάθεσαι και αλιεύεις τα ψάρια σου.

Μιλάς για αγάπη, για έρωτα και παραμυθιάζεις ότι παραμυθιάζεται. Που και που αφήνεις τον εαυτό σου να τα πιστέψει κιόλας. Και νοιώθεις να ζεις ξανά μέσα από αυτό το αλισβερίσι. Ανακαλύπτεις το αρσενικό μέσα σου και δοκιμάζεις να ξαναζήσεις τις χαρές του έρωτα. Με το μυαλό σου ερεθίζεις και ερεθίζεσαι, γεύεσαι την ηδονή και κλείνοντας τον υπολογιστή δοξάζεις το θεό που δε γέρασες και η απόδειξη είναι πασιφανής. Μόνο που για το ξεχαρμιάνασμα δεν φρόντισε ο θεός κατά το πρέπει.. Στο κρεβάτι δε σε περιμένει το ζωντανό άβαταρ της δίμετρης θεάς που σου πήρε τα μυαλά αλλά η χοντρή με το πεσμένο βυζί και την ανάσα να βρωμάει σκόρδο. Δεν θυμάται ούτε αυτή πότε σου είπε πως σε αγαπάει και πότε σε χάιδεψε τρυφερά για τελευταία φορά. Θυμάται μοναχά πως που και που πρέπει να ανοίγει τα πόδια, να προσποιείται και κανα δυό οργασμούς και ήσυχη πως έκανε το καθήκον της να αποκοιμιέται σε ύπνο δικαίου. Άντε μεγάλε, πάρε βαθιά ανάσα, κλείσε μάτια και μύτη και όρμα. Είναι και δικό σου καθήκον να την κρατάς ταϊσμένη και ήσυχη( είναι να απορείς τελικά ποιος βιάζει ποιον). Αλλοίμονο σου αν σε πάρει μυρωδιά τι κάνεις κρυφά της. Θα σε πετάξει έξω από τη ζωή της! Θα βρεθείς στους δρόμους χωρίς σπίτι, κοινωνικό προφίλ οικογενειάρχη και με όλους τους φίλους και τους συγγενείς να σε κράζουν και να σε λιθοβολούν(το «αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω το κρατάνε για την πάρτη τους φυσικά). Το να πεις την αλήθεια και να υπερασπιστείς τη ζωή και την αγάπη σου, ούτε λόγος φυσικά. Αυτά δεν υφίστανται. Ούτε η ζωή αλλά και ούτε και η αγάπη σου. Κι αν σου περάσει ποτέ μια τέτοια σκέψη από το μυαλό απλά πνίξε την. Δεν έχεις ούτε τα κότσια ούτε τον αντρισμό να την πραγματοποιήσεις. Αυτά τα πράγματα θέλουν άλλου είδους άντρες. Άλλου είδους ανθρώπους. Βρες δέκα ωραίες δικαιολογίες και κάτσε στ αυγά σου.
Κανείς δε θα σε παρεξηγήσει. Όλοι το ίδιο κάνουν στο κάτω κάτω. Εξαπατούν και προδίδουν για να μπορέσουν να επιζήσουν. Και μη σε πιάσουν τα συναισθηματικά σου και νοιαστείς για τα..θύματα σου. Οι περισσότερες το ίδιο παιχνίδι με σένα παίζουν και ξέρουν από την αρχή τους κανόνες. Οι άλλες ας πρόσεχαν. Για να μην πω ότι θα πρέπει και να σε μακαρίζουν κι από πάνω . Αποκομίζουν εμπειρίες ζωής που αλλιώς πως θα τις γνώριζαν; Εμ αν δεν προδωθείς και δεν πονέσεις άνθρωπος γίνεσαι; Το καλό κάρμα θέλει φρέσκο αίμα για να φτιαχτεί. Και το κακό το ίδιο, αλλά αυτή δεν είναι μια επί του παρόντος κουβέντα.
Χάιντε τώρα να βρείς την καλή σου, να σε υψώσει με πάσα δυνατό τρόπο το ηθικό και το ανήθικο γιατί η χοντρή κάτι ψυλλιάστηκε και θέλει να της αποδείξεις εμπράκτως την υποταγή σου .


Καληνύχτα από εμένα και όνειρα ζοφερά.

7 σχόλια:

fish eye είπε...

εεετσιιιι!!!

ομως οχι παντα ε;)
ελπιζω πως καθε κανονας εχει και τις εξαιρεσεις του..

:)

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

Πέρα από το εξαιρετικά ενδιαφέρον "προφιλ" υπάρχει κι ένας σαρκασμός για τα φύλα και τις ηλικίες εξ ίσου ενδιαφέρων...και αμφίδρομος.
Θα σας επισκέπτομαι κυρία μου (ή κύριε)

Adam The Sinner είπε...

Δυο "πραγματικότητες"...
Αναμεσά τους ένας φράχτης...και όλη μέρα η μία σκέφτεται την άλλη"πραγματικότητα",η κάθε μία στόν χρόνο της και στην ανάγκη του χρόνου της.
'Ομως,όταν κάτσεις κάποιες φορές στο ινδιάμεσο,επάνω στο "φράχτη",βρίσκεσαι εκείνη την στιγμή στον ίδιο σου τον εαυτό και η μία... γελάει για την άλλη "πραγματικότητα"...ή άν θές γελάς με τον ιδιο σου τον εαυτο...ΙΣΩΣ,και να κλαίς...
σαν να λέμε ο,τι εκείνη την στιγμή εισαι το "τριτο μάτι" του εαυτού σου και τον βλέπεις να "αυτοχαστουκίζετε..." όπως επίσης βλέπεις ο,τι, τελικά και οι δυο "πραγματικότητες" γελάνε με εσένα.
Η μία για τις επιλογές που εκανες στη ζωή σου...και η άλλη,που προσπαθείς πια να ξεφύγεις απο την προηγούμενη και το σκάς παραμυθιασμένος σε μια ουτοπία που την φτιάχνεις στα μέτρα σου.

Και άλλα ΠΟΛΛΑ...

-Ευτυχώς που σε όλο αυτό υπάρχει και το λεπτό συναίσθημα όπου η μία "πραγματικότητα" είναι μια αγκαλιά για την άλλη!

Μου άρεσε το θέμα σας,το ύφος και ο τρόπος που το περιγράψατε!

υ.γ το σχόλιό μου αναφέρεται σαν άποψη στο γενικό σύνολο μέσα σε αυτη την κοινωνία και φυσικά πάνω σε αυτον τον πλανήτη.
Σε αλλον πλανήτη αν υπάρχει ζωή
ίσως "αυτοχαστουκίζονται" με άλλον τρόπο...ίσως,και πολυ πιο εξελιγμένο απο αυτον...

Μου άρεσε αυτό που διάβασα!

Unknown είπε...

κι όμως ρε παιδί μου, υπάρχουν άνθρωποι που αγαπιούνται! τι να πω! τους ζηλεύω!

Lady "Bounty" είπε...

Tώρα να μιλήσω για το deja-vu που ένοιωσα με το που διάβασα την εν λόγω αναρτησή σας...?

Μπα...

Θα νομίζετε ότι κομπλιμέντα σας κάνω και δεν έχω τέτοιο σκοπό :)

Μιλήσατε για τα αγαπημένα όλων, τα "Agnus Dei".

Είναι τόσο συμπαθητικά πλάσματα...

Ότι και όπως να κάνουν,"Αgnus Dei" θέλουν να είναι και έτσι πρέπει να παραμείνουν.

Παντώς Καιρού... Επιπλέοντα...

Να στε καλά εσείς και αυτή η αναρτησή σας :)

Με κάνατε να γελάσω για αυτά τα "Agnus Dei" πλάσματα.

Τόσο συμπαθητικά που ούτε κακία δεν μπορείς να τους κρατήσεις.

Γιατί άλλωστε...?

Να κρατηθούν στην επιφάνεια προσπαθούν με οποιοδήποτε τρόπο.

Καλό σας Βράδυ φιλτατη ειλικρινώς:)

marianaonice είπε...

Γειά σας!
Συγκλονιστικά αληθινό το ποστ σας!
Φοβάμαι ότι αυτή η internetikή παππουδερί έχει αλώσει το διαδίκτυο!
Και θα πω ότι ληγμένοι άνθρωποι και ληγμένοι γάμοι δεν υπάρχουν μόνο πάνω από τα πενήντα...
Οι περισσότεροι εδώ μέσα ψάχνουν να βιώσουν αυτό που δεν είναι άξιοι να βιώσουν στη real life τους γιατί έκαναν τους συμβιβασμούς τους και έφτιαξαν το προφίλ που περιγράφεις του καλού οικογενειάρχη και ευκατάστατου συζύγου μίας χοντρής ή μη χοντρής, πλην όμως αδιάφορης γι' αυτούς!!
Και φοβάμαι ότι κι εδώ μέσα εξακολουθούν να υποκρίνονται ακόμη και στον ίδιο τους τον εαυτό τους αθώους και υπεράνω των απαγορευμένων σκέψεων...
Ξεχαρμανιάζουν την πλήξη τους και τη μοναξιά τους εγκλωβίζοντας στα διαδικτυακά τους μονοπάτια ανθρώπους εξίσου μοναχικούς ή μη μοναχικούς που νομίζουν ότι ανακαλύπτουν την ...Αμερική!! χαχαχα!!
Θέλουν κότσια οι ανατροπές τελικά!!
Και εγώ θα προσέθετα ότι παρόμοιοι τύποι υπάρχουν και στο γυναικείο φύλο. Δεν το θεωρώ μόνο προνόμιο των ανδρών αυτό το ...σπορ της υποκρισίας εδώ μέσα!

Orsalia είπε...

πολύ όμορφο το blog σου!!!!
Πέρασα να πω την καλησπέρα μου και έμεινα... Είναι τέλειο!!!!!!!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Θανατική Ποινή:Δεν μου αξίζει να ζω σε έναν κόσμο που ακόμη ο Άνθρωπος σκοτώνει τον Άνθρωπο.

Θανατική Ποινή:Δεν μου αξίζει να ζω σε έναν κόσμο που ακόμη ο Άνθρωπος σκοτώνει τον Άνθρωπο.
Amnesty international. Stop Death Penalty

Et in Arcadia Ego

Et in Arcadia Ego