Θέλω να του διαλύσω τον γάμο! Πάραυτα!

Τρις γλυκύτατες φίλες που θέλετε να διαλύσετε το γάμο του εραστή,αδελφού,ξαδέλφου,μακρινού θείου ή παίδαρου γείτονα, ήρθε η ώρα και η στιγμή που τόσον καιρό καρτερούσατε! 'Αρτι αφιχθέν από την Αφρικανική ζούγκλα το ξόρκι: "θα πάρω τον δικηγόρο μου τηλέφωνο" είναι η λύση στο πρόβλημα σας!
Την νύχτα που το φεγγάρι θα είναι πανσέληνος (ναι.. ολοστρόγγυλο αλλά καλού κακού κοιτάξτε και κανα ημερολόγιο μην πέσετε έξω στο σχήμα) θα πάρετε μια καρδιά από κοτόπουλο και θα βγείτε να σας δει το φεγγάρι (αι καλέ που θα βάλεις κι αντηλιακό νυχτιάτικα!). Δεν θεωρώ απαραίτητο να σφάξετε την κότα μιας και πουλάνε καρδιές κοτόπουλων όλα τα καλά ντελικατέσεν. Για τις πτωχότερες αναγνώστριες καλή λύση αποτελούν τα συνοικιακά super market. Αν τώρα εσείς επιμένετε να τη σφάξετε εγώ δε θα σας εμποδίσω...Μοναχά βάλτε ποδιά μην πιτσιλίσουν τα αίματα το καλό σας φόρεμα...
Αφού πάρετε την καρδιά του δύσμοιρου κοτόπουλου και βγείτε βόλτα στα φεγγάρια, σχεδιάστε σε ένα χαρτί δυο φιγούρες. Μία αντρική και μία γυναικεία.
Οι αντικομφορμίστριες φίλες μπορούν να σχεδιάσουν μια γυναικεία και μια αντρική φιγούρα. Κάτω από τις φιγούρες θα γράψετε το πλήρες όνομα τους. Αφήστε τα υποκοριστικά Σάκη, Μάκη, Τάκη,Σούλα Τούλα, Κούλα και πιάστε τα Επαμεινώνδα, Αρτεμισία, Χαρίκλεια κτλ.
Αφού φτάσετε μέχρι αυτό το σημείο, τα άλλα δε θα σας φανούν και τόσο δύσκολα αλλά και πάλι όρκο δεν παίρνω. Πάρτε ένα ψαλίδι και κόψτε το χαρτί χωρίζοντας τις φιγούρες. Προσέξτε μην κόψετε κανένα δάχτυλο καλέ κι έχουμε άλλα τραβήγματα! Πάρτε κι ένα κουτάλι και σκάψτε μια τρύπα στο χώμα και εκεί βάλτε την καρδιά του κοτόπουλου. Μόλις τη βάλετε κοιτάξτε το φεγγάρι, πάρτε τη φιγούρα του προσώπου που θέλετε και κρατήστε την δίπλα στην καρδιά σας. (Τη δική σας. Το διευκρινίζω. Όχι του κοτόπουλου. Αχ! γιατί νοιώθω ότι θα τα κάνετε μαντάρα;)



Αφού πάρετε την καρδιά του δύσμοιρου κοτόπουλου και βγείτε βόλτα στα φεγγάρια, σχεδιάστε σε ένα χαρτί δυο φιγούρες. Μία αντρική και μία γυναικεία.
Οι αντικομφορμίστριες φίλες μπορούν να σχεδιάσουν μια γυναικεία και μια αντρική φιγούρα. Κάτω από τις φιγούρες θα γράψετε το πλήρες όνομα τους. Αφήστε τα υποκοριστικά Σάκη, Μάκη, Τάκη,Σούλα Τούλα, Κούλα και πιάστε τα Επαμεινώνδα, Αρτεμισία, Χαρίκλεια κτλ.
Αφού φτάσετε μέχρι αυτό το σημείο, τα άλλα δε θα σας φανούν και τόσο δύσκολα αλλά και πάλι όρκο δεν παίρνω. Πάρτε ένα ψαλίδι και κόψτε το χαρτί χωρίζοντας τις φιγούρες. Προσέξτε μην κόψετε κανένα δάχτυλο καλέ κι έχουμε άλλα τραβήγματα! Πάρτε κι ένα κουτάλι και σκάψτε μια τρύπα στο χώμα και εκεί βάλτε την καρδιά του κοτόπουλου. Μόλις τη βάλετε κοιτάξτε το φεγγάρι, πάρτε τη φιγούρα του προσώπου που θέλετε και κρατήστε την δίπλα στην καρδιά σας. (Τη δική σας. Το διευκρινίζω. Όχι του κοτόπουλου. Αχ! γιατί νοιώθω ότι θα τα κάνετε μαντάρα;)


Την άλλην φιγούρα κάψτε την με ένα σπίρτο και καθώς καίγεται πέιτε: «Αυτό που καίω φεύγει μακρυά! Φύγε μακρυά Μαρίκα Σταυραντωνάκου-Καλέργη.» Προσέξτε να μην πείτε Μαρίκα Σταυραντωνάκου-Καλέργη αν θέλετε να χωρίσετε κάποιαν που την λένε Σοφία Μπουρδούμπαση. Μετά μην περιμένετε να δείτε χαϊρι. Ναι; Ναι! Επίσης προσέξτε μην κατακαείτε που παίζεται νυχτιάτικα με τα σπίρτα. Συνεχίστε λέγοντας: « Η φιγούρα που δεν καίω και κρατώ κοντά στην καρδιά μου μένει μαζί μου. Μένει μαζί μου ο Χρυσοβαλάντης Μπαντούβαλος μέχρι ο θάνατος να μας χωρίσει! Ω! Μητέρα Ισίστ δώρισε αυτήν την εύχη σε μένα και το ταίρι μου».
Όλα αυτά τα κάνετε κοιτώντας το φεγγάρι και κάνωντας την ευχή που επιθυμείτε. Σκεπάστε την καρδιά με το χώμα και πείτε ¨ευχαριστώ μητέρα Ισίστ. Το όνομα μου είναι--------- και σε ευχαριστώ για τη συνδρομή σου στην ευχή μου»

Μετά μπείτε μέσα στο σπίτι και βάλτε τη φιγούρα που κρατήσατε σε έναν λευκό φάκελο και μετά σε ένα ξύλινο κουτί. Εννοείτε ότι κανείς άλλος δεν πρέπει να ανοίξει το κουτί και να δει την κατάντια σας! Το κουτί θα το κρατήσετε για όσο καιρό θέλετε να είστε με το πρόσωπο το οποίο μαγέψατε. Όταν τον βαρεθείτε θα σας χρειαστεί! Τότε απλά σταματήστε το ξόρκι και κάψτε όλες τις χάρτινες φιγούρες που έχετε στο κουτί. Όχι βρε και το κουτί! Καλά εσας αν σας αφήσω είστε ικανές να αυτοπυρποληθείτε!


-Το συγκεκριμένο ξόρκι μου το έδωσε η κολλητή μου, η Σεραφίνα, είναι από τα δυνατά του είδους και σίγουρα λειτουργεί. Η χρονική διάρκεια που απαιτείται για να δείτε αποτελέσματα εξαρτάται από τη σχέση την οποία θέλετε να διαλύσετε κακόψυχες φίλες μου. Αν πρόκειται για μια απλή σχέση 2-3 μήνες είναι αρκετοί. Αν πρόκειται για ήδη διαλυμένα γάμο τότε μερικοί μήνες έως ενός χρόνος απαιτούνται για τα αποτελέσματα. Αν μιλάμε για δεμένο ζευγάρι τότε θα σας πάρει αρκετά χρόνια να καίτε χάρτινες φιγούρες κάτω από ολόγιομα φεγγάρια αλλά στο τέλος η δική σας κακία θα περάσει. Όταν αποκτήσετε τον έρωτα σας συνεχίστε το ξόρκι. Όσο το κάνετε τόσο δεμένο έχετε το ..γάιδαρο σας ότι δε θα ξαναγυρίσει στην πρώην αγάπη του ή βρει λιμάνι σε νέα!

-Και μην τολμήσετε να αντιγράψετε τα κείμενα μου, ούτε και να ζητείσετε την άδεια μου για να τα αντιγράψετε! Δεν τη δίνω!
Άιντε! νισάφι πια με τις πνευματικές κλοπές σας. Μην πάρω ανάποδες και σας βροντήξω στο κεφάλι κανά ξεγυρισμένο ξόρκι από την χειμερινή μου κολλεξιόν: India spells collection- winter 2009-12

Η χαρά του Ηλία!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,



Βλέπω στην τηλεόραση την εκπομπή του πολυαγαπημένου μας Ηλία! Ναι! Ναι! Άψογος όπως πάντα...Σήμερα φοράει το black Galliano κοστούμι που αγοράσαμε την περασμένη εβδομάδα στο Μιλάνο, ένα ροζ, λευκό γιακά ,ανοικτό δύο -sorry τρία- κουμπιά στο λαιμό Oxford shirt (καλέ πότε το πήραμε αυτό;) και στο τσεπάκι το λαχανί μεταξωτό σλιπάκι του Ανέστη του υδραυλικού. Ευτυχώς τον είχα πείσει να αρχίσουμε τα solarium νωρίς. Τώρα το μαυρισμένο δέρμα του δένει απίθανα με το γκρι σιελ background......

Παίρνει έναν ταξιτζή (όχι όπως το συνηθίζει, καλέ!) ,συνέντευξη...Τώρα δεν κατάλαβα καλά αλλά μάλλον ο συμπαθής ταξιτζής θέλει να γίνει τραγουδιστής (εμένα μου φάνηκε αρκετά άφωνος, άρα σωστά στοχεύει..), ρεπόρτερ και συγγραφέας ροζ σκανδάλων....Τον ροζ κατ ευφημισμόν βέβαια γιατί με τόσο παπαδαριό που θάβει στο βιβλίο του μάλλον για total black σκάνδαλο μιλάμε....

Ο Ηλίας μας ακούει παππά και το χαμόγελο του φτάνει μέχρι τα αυτιά του....Το ότι οι παπάδες θα γινόταν η χαρά του Ψινάκη το περίμενες ποτέ; Εγώ πάλι ναι! Ουδέποτε είχα εμπστοσύνη σε άντρες που φοράνε μακριά φουστάνια.. Όλο και κάτι έχουν να κρύψουν από κάτω....Αν και τελικά αυτό που μου βγαίνει προς τα έξω είναι μια λύπηση για όλα αυτά τα ανθρώπινα πλάσματα που θα φορούσαν τα πάντα-ακόμη και μακρυές μαύρες κελεμπίες που είναι tres banale- για να κρύψουν αυτό που πραγματικά θα ήθελαν να είναι...

Ξέρω..ξέρω..να σταματήσω τα ληγμένα....

Πονοκέφαλος!

Καλημέρα Τζένη,
Το πρόβλημα μου είναι ότι η γυναίκα μου έχει συχνούς βραδυνούς πονοκεφάλους,
με αποτέλεσμα να έχουμε πάνω από 7 μήνες να συνευρεθούμε ως ζευγάρι. Τι να κάνω;

Περιμένω με έκδηλη αγωνία απάντηση σου
Σάκης



Δώσε της κι εσύ μια ασπιρίνη Χριαστιανέ μου!
Έχεις 7 μήνες τη γυναίκα και υποφέρει! Τσ!Τσ!



Το ότι είναι 3ων μηνών έγκυος παίζει κάποιον ρόλο;
Σάκης




Απολύτως κανέναν.
Η ασπιρίνη είναι ακίνδυνη,
.....σαν εσένα χρυσέ μου!

Φαέθων Αδαμίδης

Φαέθων Αδαμίδης!

Κορίτσια, δεν είναι Θεός τουλάχιστον;

Τραγουδάει φέτος με την Κατερίνα Κούκα και τη Λένα Αλκαίου στα 13 φεγγάρια! Φεγγάρι μου!

Τώρα αν εγώ σας πω ότι ο...Θεός είναι αδελφός της κολλητής μου, μη μου ζητήσετε το κινητό του!

Και γονατιστές να ρθείτε ΔΕΝ το δινω! Κάποια πράγματα τα κρατάμε για τον εαυτό μας! χιχιχι!

Διαλογισμός και μπουρμπούτσαλα!

Αγαπημένες μου και μη -ως επί τω πλείστω- φίλες, σας έχω τέλεια νέα! Είστε λάτρεις του διαλογισμού αλλά δεν βρίσκετε τον απαραίτητο χρόνο γιατί σας έχουν φάει οι online συνεδριάσεις του συμβουλίου της εταιρείας (στην οποία εννοείται ότι είστε από διευθυντικό στέλεχος και πάνω, αλλιώς γιατί να διαβάζετε την high prestige σελιδα μου; Αν όχι, αμέτε να βράσετε κανά αβγό του καλού σας να μας αφήσετε κι εμάς τους celebrity να πούμε τα δικά μας) και το σερφάρισμα στα απανταχού τσατ του ελληνικού και ξένου διαδυκτίου;

Θέλετε να προσφέρετε στο υπέροχο μυαλό σας στιγμές χαλάρωσης και ανάπαυλας αλλά που να βρείτε ώρα και καναπέ να ξαπλώσετε το καλλίγραμμο κορμί σας; ( Τώρα βέβαια, αν ήταν να δείξετε το καινούργιο σας απόκτημα από τη συλλογή εσωρούχων του Αεράκη στον θεό του τμήματος παραγωγής, όχι μόνο καναπέ θα βρίσκατε αλλά και στο πάτωμα θα ξαπλώνατε τ ανάσκελα εν ανάγκη, αλλά... άιντε.. μέρα που είναι μην ανοίξω το στόμα μου).

Μην ανησυχείτε πλέον φίλες μου! Η λύση είναι εδώ. Ναι! Ναι! Καλά ακούν τα αυτάκια σας (καλέ τι χαριτωμένα σκουλαρικάκια είναι τούτα; Απο Βιλδιρίδη ψωνίζετε κι εσείς τα της χονδρικής σας;)

Χαρείτε και αλαλλάξτε από ευτυχία.....Το ενυδρείο της Τζένης Δελαπόρτα είναι πλέον γεγονός!

Σαρανταπέντε μάστοροι και εξήντα μαθητάδες, μέρα το πάλευαν τη νύχτα γκρεμιζόταν.. Αλλά φευ, θυσιάσαμε μια παραδουλεύτρα που χαμε περισσευάμενη και να το θαύμα της τεχνολογίας και της υψηλής αισθητικής μπροστά σας.

Αντί να δένεστε πλέον κόμπος και να τρίβετε τον πισινό που τόσα χρήματα δώσατε στους πλαστικούς να τον κάνουν να μοιάζει με αυτό της Σακίρα -τουλάχιστον-σε ξύλινα και άβολα πατώματα, καθίστε αναπαυτικά στην πανάκριβη από δέρμα λιαστής σαύρας Αμαζονίου διευθυντική σας καρέκλα (είδατε που κολλάνε οι διευθύντριες που λέγαμε στην αρχή; Αν είστε απλή εργαζόμενη που θα βρείτε διευθυντική πολυθρόνα από λιαστή σαύρα; Ε;;; πού; ) και απολαύστε την πρωτόγνωρη αίσθηση ηρεμίας και χαλάρωσης που θα σας προσφέρουν τα 70 πολύχρωμα ψαράκια και οι 200 μπουρμπουλήθρες του ενυδρείου μου....Τα φύκια δεν κάθισα να τα μετρήσω.. τους είπα να τα βάλουν μπόλικα.. εμείς δεν κολλάμε σε αυτά...Όλα και μπόλικα...

Εν ανάγκη θυσιάζαμε κι άλλη παραδουλεύτρα...

Βάλτε λοιπό το ποντίκι πάνω στο ενυδρείο και παίξτε και με τις 200 μπουρμπουλήθρες! Αν βρείτε έστω και μία λιγότερη εγώ αύριο τους απολύω και τους 45 μάστορες και τους 60 μαθητάδες...και χωρίς αποζημίωση ...φυσικά.

Δεν είναι τέλεια η αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας που αναδύεται από την οθόνη του υπολογιστή σας; Και όλα αυτά χωρίς να έχετε και τον μπελά: τάισα τα ζωντανά; Τα παρατάισα και γύρισαν με την κοιλιά τα πάνω; Άλλαξα το νερό; Έβαλα τα φάρμακο για τετραφούγκους και άλλα δυσάρεστα και χρονοβόρα που οι μη έχοντες το υπέροχο αυτό ενυδρείο αποκαλούν χόμπι...(χόμπι είναι να καθαρίζεις την πρασινάδα του ενυδρείου και να σου ρχεται να λιποθυμήσεις από τη μπόχα; )

Και ένα μυστικό που μπορώ πλέον με χαρά κα υπερηφάνεια να μοιραστώ μαζί σας:

Ναι αγαπητές και μη -ως επί τω πλείστω -φίλες: ΚΑΙ ο Δαλάι Λάμα πλέον με το Ενυδρείο «οι 200 μπουρμπουλήθρες της Τζένης» διαλογίζεται.

Το τελευταίο αντίο ενός ποιητή που για κακή του τύχη ήξερε κολύμπι...

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.

Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι.

Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.

Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

Κ.Γ.Κ.

[Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.



Ο Ν.Ξυλούρης ερμηνεύειτο μελοποιημένο ποίημα Είσαι ψυχή μου,του Κ.Καρυωτάκη με μουσική Λ.θΑΝΟΥ στον δίσκο ΣΑΛΠΙΣΜΑ

Eίσαι ψυχή μου... η κόρη που τη σβήνει ολοένα,
κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς τα περασμένα
κι έτσι θα απομείνει...
Κατάμονη σε μι'ακρη όπως εκείνοι σε παρατούν
ο κόσμος ο καιρός..
'Ενας ακόμη θά'σουνα νεκρός
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη...

Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα είναι δικό του:

Total Absence of Light

I' m the cries
The cries of all the weak
I'm the lies
The lies that feed you (for) years
I'm the dreams
The dreams that fade as time pass
I'm the drug
The drug that fondles your grief
I'm the hope
The hope that never lived
I'm the storm
The storm you fear to deal with
In your minds
The death of sanity
In your lives
The misery always reigns
In your eyes
The total absence of light
Death is
My reason to exist
Time is
My worst of (all) enemies
Life is
My doom for (the) years to come
The cries of all the weak
The lies that feed you (for) years
The dreams that fade as time pass
The drug that fondles your grief
The hope that never lived
The storm you fear to deal with
The death of sanity
The misery which reigns
The total absence of light
"We are like certain senses scattered wide
That have no hope of ever reuniting
All nature in our nerves falls in confusion
We ache in both our body and recollection
All things reject us, and all poetry
Fills us with envy as our last asylum"


Poetry by Kostas Kariotakis
translation by Kimon Friar

Γαρίδες με κόκκινη σάλτσα και πιλάφι

Άτομα: 5

ΥΛΙΚΑ

1kg γαρίδες
χυμό από 1/2 λεμόνι
1/2 φλυτζάνι του τσαγιού ελαιόλαδο
2 μέτρια ξερά κρεμμύδια
1 σκελίδα σκόρδο
1 κουταλιά της σούπας ψιλοκομμένο μαϊντανό
3-4 ντομάτες
ελάχιστη ζάχαρη
αλάτι - πιπέρι - πάπρικα
2 φλυτζάνια του τσαγιού ρύζι Καρολίνα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Πλένουμε και καθαρίζουμε τις γαρίδες. (Με νερό τις πλένουμε ψιλοάσχετες φίλες μου και τις καθαρίζουμε από το κέλυφος τους. Μην πείτε δεν τα εξηγώ αναλυτικά …) Σε μια κατσαρολίτσα ζεσταίνουμε νερό με το χυμό μισού λεμονιού και τις σιγοβράζουμε για 5 λεπτά. Δεν χρειάζεται για 5 λεπτά εσείς να βάλετε το ξυπνητήρι αλλά καλού κακού έχετε το νου σας μην τις ξεχάσετε, σωθεί το νερό και τρέχουμε να βρίσκουμε μετά συνταγή για καψαλισμένες γαρίδες σε κάδο απορριμμάτων . Τις στραγγίζουμε και κρατάμε το ζουμί τους.
Καθαρίζουμε τα κρεμμύδια και το σκόρδο και τα ψιλοκόβουμε. Στο σημείο αυτό προσέχτε τα ντελικάτα δαχτυλάκια σας! Ξεφλουδίζουμε τις ντομάτες και τις περνάμε από τον μύλο των λαχανικών. Και σε αυτό το σημείο προσοχή στα δαχτυλάκια σας. Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και σωτάρουμε ελαφρά το κρεμμύδι και το σκόρδο. Βάλτε τη Φιλιππινέζα στο σωτάρισμα γιατί κάτι μου λέει θα κατακαήτε. Προσθέτουμε τις λιωμένες ντομάτες, τον μαϊντανό, τη ζάχαρη, το αλατοπίπερο, την πάπρικα, και αφήνουμε τη σάλτσα να σιγοβράσει. Σιγοβράζω σημαίνει χαμηλώνω την ένταση της φωτιάς. Πέντε λεπτά πριν σβήσουμε τη φωτιά, προσθέτουμε τις γαρίδες. Μπλουμ!

Σε άλλη κατσαρόλα βάζουμε 3 1/2 φλυτζάνια υγρό - το ζουμί από τις γαρίδες συμπληρωμένο με νερό - και αλάτι.Αν δυσκολευτήτε στο σημείο αυτό πάρτε τηλέφωνο την εξαδέλφη σας τη Μαθηματικό. Αν δεν έχετε ξαδέλφη Μαθηματικό πάρτε όποια ξαδέλφη των θετικών επιστημων έχετε. Αν δεν έχετε κι από τούτη, τότε τι γαρίδες θέλετε να φάτε; Μόλις λοιπόν βράσει το νερό, προσθέτουμε το ρύζι, ανακατεύουμε, σκεπάζουμε την κατσαρόλα, χαμηλώνουμε τη φωτιά στο ελάχιστο και αφήνουμε το ρύζι να σιγοβράσει για 20 λεπτά.

Σερβίρουμε το ρύζι περιχυμένο με τη σάλτσα και τρώμε με πηρούνι…Αν τρώγεται…Αν όχι καλή καρδιά!

Nightwish "The Phantom Of The Opera"

Στην τελευταία εμφάνιση της Tarja με τους Nightwish η γυναίκα τα έδωσε ΟΛΑ.
Ότι άκουσα από το Φάντασμα της Όπερας το άκουσα... Μετά από αυτήν την εκτέλεση τίποτε δεν ακούγεται πια το ίδιο, ακόμη και... οι ίδιοι σε σχέση με την αρχική παρουσίαση του τραγουδιού στο cd τους, που αναμφίβολα ήταν κορυφαία αλλά δεν έπιανε μία μπροστά σε αυτήν την ΑΝΑΤΡΟΠΗ.



-In sleep he sang to me
In dreams he came
That voice which calls to me
And speaks my name
And do I dream again
For now I find
The Phantom of the opera is there
Inside my mind

-Sing once again with me
Our strange duet
My power over you
Grows stronger yet
And though you turn from me
To glance behind
The Phantom of the opera is there
Inside your mind

-Those who have seen your face
Draw back in fear
I am the mask you wear

-It's me they hear

-Your spirit and my voice
In one combined
The phantom of the opera is there
Inside your mind

-Opera
Beware
Phantom of the opera

-In all your fantasies
You always knew
That man and mystery

- Were both in you

-And in this labyrinth
Where night is blind
The phantom of the opera is there
Inside your mind

- Sing my angel of music

Τον θέλω πίσωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω!

Αγαπημένη Σούλα, Τούλα, Κούλα και λοιπές φίλες,

σας παράτησε σύξυλες ο Σάκης, Μάκης, Τάκης; Κατσαριδάκια μου γλυκά! Μη μου στεναχωριέστε τα μάλλα. Εδώ θα βρείτε την λύση. Το νέο καταπληκτικό ξόρκι: «Τα φέρνω πίσω όλα», τώρα σε παγκόσμια πρώτη στο blog μας.

Τι θα χρειαστείτε:
1. 10 τρίχες από το τριχωτό της κεφαλής σας
2. 25 τρίχες από το δικό του τριχωτό (της κεφαλής πάντοτε)
3. ένα κερί στις αποχρώσεις του έρωτα (κόκκινο καλέ άσχετες)
4. ένα κουτί σπίρτα για να ανάψετε το κερί (Ναι, κάνει και αναπτήρας. Τα νεύρα μου!)
5. το φεγγάρι στη γέμιση του

Τι θα κάνετε:
1.Ξεριζώστε δέκα τρίχες από το κεφάλι σας. (πονάει ε; που να δείτε πόσο πονάνε οι εικοσιπέντε του χαμένου που σας εγκατέλειψε!)
2. Ξεριζώστε και 25 από το δικό του κεφάλι. (αν τον βρείτε..χιχιχιχι)
Αν δυσκολεύεστε να βρείτε 25 τρίχες στο κεφάλι του αλλάξτε ξόρκι. Έχουμε ξόρκια και για φαλακρούς εγκαταλείψαντες. Αν επιμένετε να δοκιμάσετε αυτό το ξόρκι, αλλάξτε εραστή.. Ε θα βρείτε λύση εσείς…
3. Πάρτε τρίχες και λοιπά υλικά και βγείτε νύχτα κάτω από το φεγγάρι που γεμίζει. Κοιτάξτε μη σας πάρουν πρέφα οι γείτονες και γίνετε πάλι ρόμπα.
4. Ανάψτε το κερί.
5. Δέστε τις δέκα δικές σας τρίχες με τις 25 δικές του. Τι πως θα τις δέσετε; Κάντε ναυτικό κόμπο! Ελέος!
5. Όσο τις δένετε σκεφτείτε τον προκομένο μπροστά σας, σε στάση «ανεβαίνω τα χίλια σκαλιά της Παναγιάς της Τήνου στα γόνατα να προσκυνήσω την χάρη της»
6. Κάψτε τις τρίχες στο κερί και συνεχίστε να σκέφτεστε τον αγαπημένο σας σε όλες τις δυνατές και αδύνατες παραλλαγές της παραπάνω στάσης να σας εκλιπαρεί για λίγα ψίχουλα αγάπης.
7. Καλού κακού ρίξτε και έναν εξάψαλμο σχετικό: «να τσακιστεί ο αχρείος να γυρίσει σε μένα», «να μη σώσει να με δει νυφούλα στο πλάι του αν δεν γυρίσει σπίτι ο μπουνταλάς» και άλλα τέτοια ευχάριστα…
8. Μόλις τελείωσετε μαζέψτε τα συμπρακοκούδουνα σας και ξεχάστε ότι κάνατε. Σαν να σας βάρεσε η αμνησία και το Αλτσχάιμερ μαζί, ένα πράγμα.
9. Όταν επιστρέψει ο Λούης σας (καλά.. αν γυρίσει γράψτε μας..) φροντίστε να δώσετε ντουμάνι τα απομεινάρια της τελετής…Βρείτε πυρά και κάψτε τα! Καλέ τι που θα βρείτε πυρά; δεν καίνε στα μέρη σας τις Παρασκευές τις μάγισσες; Ε σε αυτήν την πυρά! (Ανίδεες! Μια πυρά δεν μπορείτε να βρείτε! θέλετε να ρίξετε και ξόρκια!)

- Tο παραπάνω ξόρκι αν και αυθεντικό είναι παραποιημένο καθ ότι ανήκει στην κατηγορία των πολύ αποτελεσματικών και δραστικών μαγικών πράξεων της συλλογής της κολλητής μου Σεραφίνας
...είπαμε να κανουμε πλάκα όχι να αλλάξουμε τον αδόξαστο σε κάθε Μάκη,Σάκη,Τάκη που βρήκε καλύτερη και σας άφησε στα κρύα του λουτρού!

- Μετά από γονυκλινείς ικεσίες πολλών αναγνωστριών για την παράθεση του αυθεντικού ξορκιού σας λεω ότι σας την ψιλοέσκασα: το ξόρκι όταν τελεστεί όχι απλά θα σας φέρει πίσω τον καλό σας αλλά θα σας ζητήσει και σε γάμο ο αχαίρευτος! χε!χε!χε! Σας το φυλούσα για..έκπληξη! Αρκεί βέβαια την ώρα που δένετε τις τρίχες κόμπο (είπαμε..ναυτικό! Αχ κάτι μου λέει πως θα το κάνετε! Όλα τα ανεπείδεκτα μαθήσεως ένα γύρω είναι…) να σιγοτραγουδάτε τα παρακάτω λόγια:

Tambur Chambur Marriage Kaban Kabiii Tumbaa

-Και μην τολμήσετε να αντιγράψετε τα κείμενα μου, ούτε και να ζητείσετε την άδεια μου για να τα αντιγράψετε! Δεν τη δίνω!
Άιντε! νισάφι πια με τις πνευματικές κλοπές σας. Μην πάρω ανάποδες και σας βροντήξω στο κεφάλι κανά ξεγυρισμένο ξόρκι από την χειμερινή μου κολλεξιόμ: India spells collection- winter 2008-9

Εγώ πότε θα ντυθώ νυφούλαααααααααααααααααααα; σνιφ!

Καλές και γλυκές μου φίλες που θέλετε να ντυθείτε νυφούλες κάντε χαρούλες!
Αχ! ναι! σας έχω έτοιμο το ξόρκι του γάμου! Καλέ τι καλό και κουραφέξαλα ρωτάτε; Τραβάτε να πάρετε σειρά στον Ασλάνη να σας ράψει και αφήστε τα χαζά και μισά.

Ακούστε προσεκτικά τι θα κάνετε λοιπόν για να περάσετε αλά μπρατσέτα με τον καλό σας -τρομάρα του-την πόρτα της εκκλησίας:

Πρώτα πρώτα πηγαίνετε στο ανθωπολείο της γειτονιάς σας -αν δεν έχετε ανθοπωλείο στη γειτονιά σας να πάτε σε άλλην γειτονιά-και αγοράστε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Για να σας βγει φτηνότερο το ξόρκι τσουρομαδήστε τις τριανταφυλλιες του γείτονα ή επισκεφθείτε το κοντινότερο νεκροταφείο.
Στα πέταλα του τριαντάφυλλου χαράξτε το θείο όνομα Του. Όχι καλέ Γιαχβέ, το όνομα του έρωτα σας εννοώ: Θανάσης,Χαράλαμπος,Επαμεινώνδας κτλ....
Αυτά τα ροδοπέταλα με το όνομα του βάλτε τα σε ροδόνερο (πουλάνε με το κιλό στα φαρμακεία,πανάσχετες).
Αφού τα κάνετε όλα αυτά πάρτε τα ροδοπέταλα και πετάξτε τα έξω από την πόρτα του....Κάντε το σταυρό σας να μην τα πατήσει ο γέρος συνωνόματος θείος από πατέρα που ο καλός σας γηροκομεί και ..βίον ανθόσπαρτον!

-To παραπάνω ξόρκι πλάκα πλάκα είναι αυθεντικό!

-A! Και μην τολμήσετε να αντιγράψετε τα κείμενα μου, ούτε και να ζητείσετε την άδεια μου για να τα αντιγράψετε! Δεν τη δίνω!
Άιντε! νισάφι πια με τις πνευματικές κλοπές σας. Μην πάρω ανάποδες και σας βροντήξω στο κεφάλι κανά ξεγυρισμένο ξόρκι από την χειμερινή μου κολλεξιόν: India spells collection- winter 2008-9

Η Τζένη στη χώρα της Ποίησης. Αναπολώ...

Αναπολώ τις βραδιές ποίησης που διοργάνωνε ο θείος Τιμολέων στο σπίτι της γιαγιάς στο Ψυχικό.
Το σπίτι φωταγωγημένο από τους κρυστάλλινους πολυέλαιους, ο μπουφές στρωμένος με γαλλικά τραπεζομάνδηλα και φορτωμένος από τις γευστικές δημιουργίες του Νίκου Τσελεμεντέ, τα ολομέταξα χαλιά στρωμένα από τοίχο σε τοίχο, το τζάκι να καίει και τα κεριά διάσπαρτα στο χώρο να αναδύουν τα μεθυστικά τους αρώματα. Οι κυρίες τυλιγμένες σε μετάξια, σιφόν και πανάκριβα αρώματα περιφέρονταν νωχελικά στην σάλα με το ποτό τους στο χέρι. Οι πιο μοντέρνες έφεραν απο τα Παρίσια τη μόδα της πίπας-τσιγάρο στο δεξί. Στο αριστερό συνήθως φορούσαν το διαμάντι-κοτρώνα που πρόσφατα είχαν κερδίσει επάξια απο τον τρις πάμπλουτο εραστή τους ή τον τρις κερατά και κερατωμένο ταυτόχρονα σύζηγο! (Έτσι γράφονται αυτοί ε;). Οι κύριοι ντυμένοι με τα σινιέ κοστούμια τους και μαζεμένοι παρέες παρέες συζητούσαν περί πολιτικής και χαμένης ηθικής των καιρών ρίχνοντας κλεφτές λάγνες ματιές στο ντεκολτέ των καμαριέρων που περιφέρονταν με ασημένιους στα χέρια δίσκους, σερβίροντας αποκλειστικά γαλλική σαμπάνια. Ενίοτε, λάγνα βλέμματα συζήγων (καλέ πότε θα μάθω να τους γράφω αυτούς σωστά;) εισέπρατε και ο Αλκιβιάδης, ο μελαχροινός θεός που είχε για μπάτλερ-και ότι άλλο προκύψει-η γιαγιά. Αλλά αυτός πληρωνόταν αδρά για να μην τα αντιγυρίζει...
Εμείς τα παιδιά είμασταν συνήθως κρυμένα κάτω από το τραπέζι της LuisIV τραπεζαρίας, μιας και μας απαγορευόταν να συναγελαζόμαστε με τους ενηλίκους πέρα της δωδεκάτης βραδυνής. Σκασιλάρα μας εμάς οι απαγορεύσεις, βάζαμε για ύπνο την γερμανίδα γκουβερνάντα (θυμηθείτε να γράψω για την παιδική συλλογή των βιβλίων μου και ένα σχετικό με τους 100 παρά 3 τρόπους να ξεφορτωθείτε την νταντά σας...) και μαζευόμασταν κάτω από το τραπέζι κάνοντας χάζι τους μεγάλους.
Μόλις ο κούκος έκανε "κου κου" 12 φορές (βαριέμαι να γραφω "κου κου" 12 φορές, φανταστείτε το μόνοι σας) τα πάντα σταματούσαν. (Ε..καλά ..όχι και τα πάντα... Οι μπεκάτσες, οι φιλενάδες της θείας Ζωζώς και η θεία με τίποτε δεν ξεβολεύονταν από το καρέ τους...) Ο θείος Τιμόλέων ανέβαινε στην κορυφή της σκάλας και οι υπόλοιποι καλεσμένοι τριγύρω και κάτω του. Άλλοι κάθοταν στα σκαλοπάτια και άλλοι ακουμπούσαν στην κουπαστή... Όταν όλοι ήταν πλέον βολεμένοι άρχιζε ο σχωρεμένος να απαγγέλλει τα βαθυστόχαστα και μεστά νοημάτων ποιήματα του. Πολλές φορές ο θείος Τιμολέων έκλεβε...απήγγειλε και ποιήματα άλλων σημαντικών ποιητών, αλλά κανείς δεν το καταλάβαινε..Τόσο συνεπαρμένοι ήσαν.... Από τις θύμησες εκείνων των νυχτερινών σουαρέ (πλεονασμός ε;) παραθέτω ότι μου έμεινε στην μνήμη απνέμοντας έτσι ελάχιστο φόρο τιμής στον αδικοχαμένο θείο Τιμολέων που στην έξαψη της στιγμής γλύστρησε από το κεφαλόσκαλο και πάρτον τούμπα κάτω φαρδυ πλατύ πάνω στο μπουφέ με τα εδέσματα...Για το γαλλικό τραπεζομάνδηλο της γιαγιάς τι άλλο να σας πω από το : χάλια! χάλια! χάλια! Ακόμη το κλαίμε.

Ο θείος Τιμολέων απαγγέλλει τον..Σκοταδόψυχο!


Ο Σκοταδόψυχος

Από την ποιητική συλλογή του θείου Τιμολέων, «Λαίλαπες»

Φαρμάκι έχω στην ψυχή
φέρνει μαυρίλα θολερή
στα στήθια μου….

Νύχτα αξημέρωτη ξανά
Με το πιοτό της με κερνά
Ελπίδα μου!

Σκοτάδι πίνω για πιοτό
Πω! Πω! Πω! Πω!
Πω! Πω! Πω! Πω!

Ντέφι της λύσσας μου κρατώ
Πω! Πω! Πω! Πω!
Πω! Πω! Πω! Πω!

Και το μυαλό μου είναι θόλο
Πω! Πω! Πω! Πω!
Πω! Πω! Πω! Πω!

Η internetική παππουδερί.

Και να που έφτασες και πέρασες αισίως τα πενήντα… Κοιτάς ολόγυρα και βλέπεις τους κόπους μιας ζωής να έχουν πάρει σάρκα και οστά… Βολεμένος σε μια καλούτσικη δουλίτσα με έναν καλούτσικο μισθουλάκο μετράς τις μέρες με τα εναπομείναντα ένσημα για τη συνταξιοδότηση. Τα μαλλιά γκρίζαραν και αραίωσαν, το κορμί πλαδάρεψε και η κοιλιά εγκαταστάθηκε μόνιμα..Τα παιδιά μεγάλωσαν και βαδίζουν πλέον το δικό τους μονοπάτι… Έχουν τους έρωτες τους, τις σπουδές τους ή τις δουλειές τους..Η ζωή τους ξέφυγε πια από τα χέρια σου.. Το σπίτι- ο μεγάλος νταλκάς του Έλληνα για τη στέγη πάνω από το κεφάλι του- φτιάχτηκε και όλα τα χεις να δουλεύουν ρολόι… Βγαίνεις με τους φίλους σου που και που στην ταβέρνα, ασχολείσαι με ένα καθωσπρέπει χόμπι και μια φορά τη βδομάδα μπανιαρίζεσαι, κλείνεις τα μάτια και εκτονώνεις τη λίμπιντο σου σε κάτι που μοιάζει με γυναίκα… Κοιτάς τη ζωή σου μέσα από τα μάτια των άλλων και την βρίσκεις ήσυχη, γαλήνια και πολύ καθωσπρέπει… Μια ακόμη χρυσή μετριότητα στην μπάνκα της Ελληνικής κοινωνίας μας! Ζήτω το Έθνος!
Όταν όμως κοιτάς αυτό που λες ζωή με τα δικά σου μάτια σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι και ένας κόμπος σου κλίνει το λαιμό…. Πότε ήταν που γέλασες τελευταία φορά με την καρδιά σου και έζησες τη στιγμή; Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που ένοιωσες να πετάς ψηλά; Η τελευταία φορά που ονειρεύτηκες για το αύριο, που ένοιωσες πόθο αληθινό και πάθος και ούρλιαξες «είμαι ζωντανός! ΖΩ!!!». Πότε ήταν που άγγιξες και αγγίχθηκες με αγάπη; Πότε ήταν που μίλησες με λόγια έρωτα και λόγια έρωτα ειπώθηκαν σε σένα; Πότε ήταν που γαληνεμένος κοιμήθηκες σε μια ζεστή αγκαλιά; Ποιος θυμάται πια ε; Σα να πέρασε μια ολόκληρη ζωή….
Τα βράδια είναι ο χειρότερος εχθρός σου πια… Η μοναξιά τους, ίδια με τη μοναξιά της ψυχής σου… Ξέρεις… Ξέρεις πως έγινες πια ένα με τη μιζέρια που κάποτε κορόιδευες… ξέρεις πως είσαι αδύναμος να ξεφύγεις από αυτήν. Έσκυψες πλέον το κεφάλι και γονάτισες. Στην πραγματική ζωή η επανάσταση πληρώνεται με αίμα και συ φοβάσαι και λιποθυμάς και μόνο στη ιδέα του… Ποιος ξεβολεύεται τώρα..ποιος απαιτεί..ποιος παλεύει; Όχι πάντως εσύ. Δεν είναι για σένα τα δύσκολα.
Κι έτσι πατάς το κουμπί, ανοίγεις τον υπολογιστή και χάνεσαι από τον πραγματικό κόσμο. Μπαίνεις σε έναν κόσμο όπου γίνεσαι ότι θα ήθελες να είσαι και ζεις ότι δεν μπόρεσες να ζήσεις: το έρωτα… Φτιάχνεις φευγάτα προφίλ σε σαιτ γνωριμιών που κρύβεις την ηλικία σου, τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου… Όταν τσιμπήσει το..θύμα θα τα παρουσιάσεις κατά πως θες εσύ….. Βάζεις εκεί μέσα τον καλύτερο εαυτό σου… Αν αυτό που έχεις για εαυτό έχει κάτι καλό… Μια μάσκα φτιάχνεις στην ουσία… Έναν κράχτη με τραγουδάκια αγάπης γιατί τα κοριτσάκια χαίρονται να τους τραγουδούν για αγάπες και έρωτες, με κείμενα clopy paste γιατί που χρόνος και ψυχή να γράψεις κάτι δικό σου, με λίγη διανόηση για να δείξεις ότι διάβασες και πέντε βιβλία, με πολύ σαβούρα από το σύγχρονο lifestyle για να μη δείξεις ότι δεν ξέρεις κι από γκλάμουρ-πανάθεμα τη ράτσα μας..ήθελα να ξερα, στα χωριά μας, τρώγαμε σούσι και οδηγούσαμε Ferrari cabriole;- δίνεις και έναν τόνο πολιτικοκοινωνικής προοδευτικότητας στο όλο κατασκεύασμα γιατί ο προοδευτικός πάντα πουλάει και όμορφα και ωραία κάθεσαι και αλιεύεις τα ψάρια σου.

Μιλάς για αγάπη, για έρωτα και παραμυθιάζεις ότι παραμυθιάζεται. Που και που αφήνεις τον εαυτό σου να τα πιστέψει κιόλας. Και νοιώθεις να ζεις ξανά μέσα από αυτό το αλισβερίσι. Ανακαλύπτεις το αρσενικό μέσα σου και δοκιμάζεις να ξαναζήσεις τις χαρές του έρωτα. Με το μυαλό σου ερεθίζεις και ερεθίζεσαι, γεύεσαι την ηδονή και κλείνοντας τον υπολογιστή δοξάζεις το θεό που δε γέρασες και η απόδειξη είναι πασιφανής. Μόνο που για το ξεχαρμιάνασμα δεν φρόντισε ο θεός κατά το πρέπει.. Στο κρεβάτι δε σε περιμένει το ζωντανό άβαταρ της δίμετρης θεάς που σου πήρε τα μυαλά αλλά η χοντρή με το πεσμένο βυζί και την ανάσα να βρωμάει σκόρδο. Δεν θυμάται ούτε αυτή πότε σου είπε πως σε αγαπάει και πότε σε χάιδεψε τρυφερά για τελευταία φορά. Θυμάται μοναχά πως που και που πρέπει να ανοίγει τα πόδια, να προσποιείται και κανα δυό οργασμούς και ήσυχη πως έκανε το καθήκον της να αποκοιμιέται σε ύπνο δικαίου. Άντε μεγάλε, πάρε βαθιά ανάσα, κλείσε μάτια και μύτη και όρμα. Είναι και δικό σου καθήκον να την κρατάς ταϊσμένη και ήσυχη( είναι να απορείς τελικά ποιος βιάζει ποιον). Αλλοίμονο σου αν σε πάρει μυρωδιά τι κάνεις κρυφά της. Θα σε πετάξει έξω από τη ζωή της! Θα βρεθείς στους δρόμους χωρίς σπίτι, κοινωνικό προφίλ οικογενειάρχη και με όλους τους φίλους και τους συγγενείς να σε κράζουν και να σε λιθοβολούν(το «αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω το κρατάνε για την πάρτη τους φυσικά). Το να πεις την αλήθεια και να υπερασπιστείς τη ζωή και την αγάπη σου, ούτε λόγος φυσικά. Αυτά δεν υφίστανται. Ούτε η ζωή αλλά και ούτε και η αγάπη σου. Κι αν σου περάσει ποτέ μια τέτοια σκέψη από το μυαλό απλά πνίξε την. Δεν έχεις ούτε τα κότσια ούτε τον αντρισμό να την πραγματοποιήσεις. Αυτά τα πράγματα θέλουν άλλου είδους άντρες. Άλλου είδους ανθρώπους. Βρες δέκα ωραίες δικαιολογίες και κάτσε στ αυγά σου.
Κανείς δε θα σε παρεξηγήσει. Όλοι το ίδιο κάνουν στο κάτω κάτω. Εξαπατούν και προδίδουν για να μπορέσουν να επιζήσουν. Και μη σε πιάσουν τα συναισθηματικά σου και νοιαστείς για τα..θύματα σου. Οι περισσότερες το ίδιο παιχνίδι με σένα παίζουν και ξέρουν από την αρχή τους κανόνες. Οι άλλες ας πρόσεχαν. Για να μην πω ότι θα πρέπει και να σε μακαρίζουν κι από πάνω . Αποκομίζουν εμπειρίες ζωής που αλλιώς πως θα τις γνώριζαν; Εμ αν δεν προδωθείς και δεν πονέσεις άνθρωπος γίνεσαι; Το καλό κάρμα θέλει φρέσκο αίμα για να φτιαχτεί. Και το κακό το ίδιο, αλλά αυτή δεν είναι μια επί του παρόντος κουβέντα.
Χάιντε τώρα να βρείς την καλή σου, να σε υψώσει με πάσα δυνατό τρόπο το ηθικό και το ανήθικο γιατί η χοντρή κάτι ψυλλιάστηκε και θέλει να της αποδείξεις εμπράκτως την υποταγή σου .


Καληνύχτα από εμένα και όνειρα ζοφερά.

Ο Χαρταετός-Οδυσσέας Ελύτης (σε συγκλονιστική αφήγηση της Έλλης Λαμπέτη)

Ο Χαρταετός-Οδυσσέας Ελύτης (σε συγκλονιστική αφήγηση της Έλλης Λαμπέτη)
4 days ago 04.01.2009 01:12:03 Παράθεση

Η ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΣΥΓΚΟΝΙΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΑΠ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την "ανάμνηση τον μέλλοντος"
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία — φοβόμουνα και μου άρεσε
ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . .
Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: "δεσποινίς"
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι "πάνω άνθρωποι" έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους "κάτω"·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια"
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι " Ή Άννέτα με τα σάνταλα"
" Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης"
το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει"
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το "Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί
για σένα".
Μου το 'χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον
αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη καί μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι καί τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ' έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ' εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν.
Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν — απίστευτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν·
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.

Το μονόγραμμα του έρωτα-Σχολιάζει κυνικά: Tzeni Delaporta

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.
ΙΙ.
Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική
Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά
Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.



ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,
γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο

Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι

Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.



'''Ελύτης-Ιλιοπούλου. Συγκλονιστικό ντουέτο ψυχών σε μια μοναδική απαγγελία του Μονογράμματος του Έρωτα από τον Μίκη Θεοδωράκη'''

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς

Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς

Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους

Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό
Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι
Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης
Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.

VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας
Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί
Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !

VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.